نام شریف آن بزرگوار فاطمه و
القاب ایشان ((معصومه)), ((ستى)), و ((فاطمه کبرى)) است. پدرش حضرت موسى بن
جعفر علیه السلام و مادرش نجمه خاتون مادر حضرت رضا علیه السلام است.
از تولد تا هجرت
آن
حضرت اول ذى القعده سال 173هـ.ق در مدینه منوره به دنیا آمدند. و در سن 28
سالگى در روز دهم(وسیله المعصومیه,ص 65, به نقل از نزهه الابرار) یا
دوازدهم (مستدرک سفینه البحار, ج 8, ص 258) ربیع الثانى سال 201هـ.ق در شهر
قم از دنیا رفتند.
سفر مقدس به شهر مقدس
درسال 200هـ.ق و
یک سال پس از سفر تبعیدگونه حضرت رضا علیه السلام به شهر ((مرو)) حضرت
فاطمه معصومه علیها السلام همراه عده اى از برادران خود براى دیدار برادر و
تجدید عهد با امام زمان خویش راهى دیار غربت شد. در طول راه به شهر ساوه
رسیدند, ولى از آنجا که در آن زمان مردم ساوه از مخالفین اهل بیت بودند با
ماموران حکومتى همراهى نموده و با همراهان حضرت وارد نبرد و جنگ شدند که
عده اى از همراهان حضرت در این حادثه غم انگیز به شهادت رسیدند.(زندگى حضرت
معصومه, نوشته آقاى منصورى, ص 14. (به نقل از ریاض الانساب, تالیف ملک
الکتاب شیرازى).) حضرت در حالى که از غم و حزن بسیار مریضه بود با احساس
ناامنى درشهر ساوه فرمود: مرا به شهر قم ببرید, زیرا از پدرم شنیدم که
فرمود: شهر قم مرکز شیعیان ما مى باشد;(دریاى سخن, تالیف سقازاده تبریزى
(نقل از ودیعه آل محمد, نوشته آقاى انصارى), ص 12) سپس حضرت به طرف قم حرکت
نمود.
بزرگان قم وقتى از این خبر مسرت بخش مطلع شدند به استقبال آن
حضرت شتافتند و در حالى که ((موسى بن الخزرج)) بزرگ خاندان ((اشعرى)) زمام
شتر آن مکرمه را به دوش مى کشید; ایشان در میان شور و احساسات مردم قم وارد
آن شهر مقدس شد و در منزل شخصى ((موسى بن الخزرج)) اجلال نزول
فرمود.(تاریخ قدیم قم, ص 213) آن بزرگوار هفده روز در شهر ولایت و امامت به
سر برد و در این مدت مشغول عبادت و راز و نیاز با پروردگار متعال بود و
واپسین روزهاى عمر پربرکت خویش را با خضوع و خشوع در برابر ذات پاک الهى به
پایان رساند.
